27 Μάι Βεκράκου Φωτοπούλου Σοφία
ΣΤΙΓΜΑΤΑ .- [χ.τ.]: Καρανάσης, [χ.χ.] (φωτοτυπία) 
Μοναξιά
Το βλέμμα μου το άδειο πλανήθηκε
Στα μισοσβησμένα χνάρια των βημάτων σου
Κι ένιωθα μόνη μου
απόλυτα μόνη μου γι΄ άλλη μια φορά.
ΠΡΟΣ ΩΤΑ ΜΗ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ .- Αθήνα: Σμυρνιωτάκης, 1987 (φωτοτυπία)
ΧΑΜΕΝΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ
Οραματίστηκα το τέλος κι άφησα λεύτερη την ελπίδα μου να σας καλύψει. Εγώ, απλά, γνωρίζω. Δεν προσδοκώ, παρά εκείνο που ξέρω πως φτάνει σιγά – σιγά, ώρα με την ώρα. Και νάθελα, οι νοητοί δείχτες του ρολογιού ποτέ δεν θα σταματήσουν. Οι φωνές σας, όσο υψωμένες κι αν είναι, δεν φθάνουν ποτέ ως την αρχή του ρου των γεγονότων, που θα μας παρασύρουν για πάντα. Έννοιες με ανύπαρκτες υποστάσεις, στέκονται μπρος μας και δημιουργούν τραγικές αυταπάτες .
Ο ομιλητής στο βήμα, αγωνιά να φθάσει το τίποτα σε μας. Όλοι σας, προσκολληθήκατε στο τώρα, και τούτο τόσο αγανάκτησε, που σας εγκατέλειψε κι άφησε πίσω του μια σκιά. Το τίποτα είναι το τώρα. Γιατί μεταβάλλεται σε κάθε χτύπο της καρδιάς κι έρχεται ένα καινούργιο τώρα να καλύψει τα πάντα. Μα πριν προλάβει να φανεί, έχει κιόλας αντικατασταθεί.
Γιόμισαν τα μάτια σας τρύπες τεράστιες, που χάσκουν σ΄ένα αύριο που σας περιγελά, γιατί δεν μπορείτε να το δείτε. Πέσαν τα χέρια σας σάπια στο έδαφος και τα κλωτσήσατε να διαβήτε πού ; Δεν ξέρετε. Να, έτσι απλά κι ανέντιμα, όλο να διαβήτε σ΄ έναν κόσμο που αγνοείτε εντελώς.
Κάπου – κάπου, περνάει μια φευγαλέα εικόνα και κάθεται στη σκέψη σας. Προσπαθεί να σας αναχαιτίσει απ΄ το μοιραίο κι άσκοπο ταξίδι σας. Θέλει, να σας μηνύσει πως η εισχώρησή σας στο τώρα είναι μάταια μα και τραγική. Και σείς όλοι, κακό όνειρο την είπατε και την εκτελέσατε, όπως τα μέλη σας, ένα – ένα που τα εκτελείτε χρόνια τώρα.
Έγινε ο χρόνος ένα τώρα. Τα συσσωρεύσατε όλα σ΄ ένα κλαρί ξερό κι εκείνο λύγισε κι έσπασε. Εσείς αναφωνήσατε : ” Τίποτα δεν αντέχει στο χρόνο αυτόν”. Τη ζωή σας ολάκερη, ένα ταξίδι στο τώρα τη λογιστήκατε. Και τη σπαταλάτε, την περιφρονείτε και στο τέλος λέτε πως την αγαπάτε.
Οι αισθήσεις και τα αισθήματα δεν χωράνε σ΄ ένα τώρα, μα στη διαδοχικότητα των συνδεδεμένων και ασύνδετων τώρα και κει στάθηκε η μοιραία παρεξήγηση που πράξατε.
Μια παρερμήνευση η ζωή σας, οι σκέψεις σας, τα έργα σας. Κι όταν έλθει το αποτέλεσμα των συσσωρευμένων σας ενεργειών θα απορήσετε. Κι όπως το συνηθίζετε, τις ευθύνες σας στους άλλους θα επιρρίψετε. Θα δημιουργηθεί ένα τρομακτικό και χωρίς προηγούμενο πανδαιμόνιο. Μα αλήθεια, δεν θάχει ταίρι σε φρικαλεότητα μες τους αιώνες, τούτο που θα βιώσετε, όταν πια ανακτήσετε τη χαμένη σας όραση κι αίσθηση στο χρόνο κι ανακαλύψετε ότι εσείς, ο ένας, ο καθένας χωριστά έχει όλη την ευθύνη κι όλοι μαζί μίαν υπευθυνότητα χαμένη.
ΑΛΑΡΓΙΝΑ .- Αθήνα: Σμυρνιωτάκης, 1989 (φωτοτυπία)
Αυθυπαρξία
Δε διεκδικώ
τίποτ΄ απ όσα γνωρίζετε
Δεν προσδοκώ
να χαθώ στων λογισμών σας
το παραμύθι.
***
Μήτε που φαντάστηκα ποτέ μου
Μια θέση, μια καταξίωση
Στο χώρο σας.
***
Αυθυπαρξία ζητώ
Χωρίς είδωλα
και ζωντανές αυταπάτες
που τρύπωσαν
στου νου τα σκοτάδια
και θεριεύουν σε βάρος
της ύπαρξης μας ολάκερης
ΝΟΕΜ. ΄86
ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ .- [χ.τ.]: [χ.ο.], 1996 (φωτοτυπία)
Φευ : ” Τ α ϋ γ ε τ ο ς “
Ώριμη καταιγίδα μαστίγωσε του κορμού την απαίτηση.
Όλα τόσο απελπιστικά γήινα . . .
Επέστρεψα στο χωρόχρονο, αναζητώντας μια μνήμη ζώσα,
Εκεί που το δάκρυ αυλακώνει καιώμενη σάρκα και τα πάντα
θανατώνουν τον δόλιο λόγο.
Αποσύνθεση. Χαμόγελα νεκρά.
Ταξίδι επίπονο στο άχρονο του χώρου, που βίωσα την από-
λυτη μοναξιά του πρώτου ερχομού.
Ήταν πάλι λαύρος ο Αύγουστος, που από τότε με ακολουθεί
ακατάπαυστα, ως τον χειμώνα που με μίσησε πολύ
Στη φωτιά του ωρίμασα και σ΄αυτήν ξαποσταίνω.
Ο πόνος έρχεται ξανά και ξανά ασίγαστος.
Σκαλίζω βαθιά, αναζητώντας μιαν αλήθεια που απώθησα.
Βυθίζω το πρόσωπο σε φύλλα πορτοκαλιάς. Τα άνθη με μά-
τωσαν. Οι μνήμες ξεσχίζουν τις σάρκες.
Αναπνέω !!… Δεν ζω.
Αισθάνομαι την απώλεια και σφαλίζω τα χείλη.
Η ώρα ανοίγει. ο χρόνος σμικρύνεται.
Ο περήφανος Αύσων έγειρε και . . . με φίλησε ! ; . . .
Άνθισα όπως παλιά, όταν στην αγκαλιά του ανακάλυπτα
τα μονοπάτια του ονείρου.
Πόσα χρόνια ! . . .
Μένω ασάλευτη, μην τρομάξει από την θύελλα που
Ξεσηκώθηκε στης καρδιάς την μυστική προσμονή.
Νοιώθω τρωτή.
Χριστέ μου! πόσο πονώ ! ! . . .
Προσμένω το νεύμα της λύτρωση. . . .