29 Μάι Δρογκάρη Μαρία
Έλεγος, Εκδόσεις ” ΙΧΩΡ” Αθήνα 1996 σελ.11-12(απόσπασμα)
Έφυγες
Ώρα που η νύχτα αναπόδραστη
εφορμά, ώρα που να μην έσωνε
να γεννηθεί
Έφυγες
Και το άδειο ουρλιάζει
Μεσ ΄απ ΄τις ολάνοιχτες
χάσκουσες στα τέσσερα σημεία
Του καιρού, θύρες μας
Πέρα, στου Χάροντα
Τ΄αλώνια
Καταιγίδες, τρελαμένα ξωτικά
Βακχεύονται
Στο θριαμβικό του ρυθμού,
Άλλη μια ! Άλλη μια ! Άλλη μια !
ζωή
Και,εν ταυτώ, τραγικοί
Θεατές ανήμποροι εμείς
Του τεκταινόμενου
Κι ακροατές του αθέατου
Εκκωφαντικού, του χάους έρμαιοι
Στον εξώστη του νοσοκομείου
Με το κενό σου πλέον σώμα
πίσω απ΄ τ΄ απαγορευτικό χώρισμα
στο κρεββάτι σου
Εσύ
Χωρίς εσένα
Στο κρεββάτι, ζεστή ακόμη
μόνη
καταληγμένη
Έφυγες
ώρα που η μέρα
φεύγει κι έρχετ΄η νύχτα
Τρίτη πρώτη Οκτωβρίου 1991
Άχ,
αυτή η άραχλη
ώρα. Σκοτεινή
ώρα μου, που έδυσες
Έφυγες
Εμείς
εκμαγεία της ζωής σου
απομείναμε, θυελόπληκτοι
με τ΄ανεπίδοτα αισθήματά μας
αιωρούμενα
στο φάσμα της άφατης
οδύνης