29 Μάι Ζουμπουλάκη Δημητρία
Ευτυχώς δεν έχεις τίποτα, Διηγήματα, Καστανιώτης, 1986.
Το χιούμορ έχει ανθρωπιά. Κι η συγγραφέας, έχοντας προσωπικά βιώματα και εμπειρίες, περιγράφει με ζωντάνια τη νοοτροπία που επικρατεί σήμερα στις σχέσεις γιατρών και αρρώστων. Υπάρχουν οι αρνητικές και άσχημες πλευρές του ιατρικού κόσμου, υπάρχει κι ο Άνθρωπος – γιατρός που μεταφέρει στον άρρωστο όχι μόνο την επιστήμη αλλά και τις πιο λεπτές πτυχές της ψυχής.
Έτσι, ακόμα κι οι πιο τραγικές στιγμές κάνουν τον πόνο για την απώλεια της ζωής εφικτό, αφού, όπως λέει η συγγραφέας, “η ζωή δε μετριέται με το πόσο θα ζήσεις αλλά πώς θα τη ζήσεις…”
Γιατί: Mυθιστόρημα, Επικαιρότητα 1989.
Γιατί ;
Αυτό το ερωτηματικό μπαίνει συνέχεια στη ζωή μας.
Η Ζουμπουλάκη μας ξαναφέρνει και πάλι κοντά στους πάσχοντες, θέλοντας να κρατήσει ψηλά τον ανθρώπινο πόνο. Η ηρωϊδα, μια νέα κοπέλα από αστική οικογένεια, χάνοντας τους δικούς της τα βάζει με το θάνατο προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες της. Μη θέλοντας να μάθει κανείς για την προσωπική της ζωή προκαλεί την περιέργεια, την ειρωνεία και το μυστήριο. Σαν να μην έφταναν όλα τα Γιατί, μπαίνει στη ζωή της ένας θαυμάσιος μα ψυχοπαθής νέος γιατρός. Για να σωθεί από το αρρωστημένο πάθος του ταξιδεύει για πέντε συνεχή χρόνια σαν αξιωματικός του Υγειονομικού.
Η γεμάτη μυστήριο ζωή της και ο τρόπος που την αντιμετωπίζει συναρπάζουνε τον αναγνώστη.
Είναι απλά γραμμένο με χιούμορ και ανθρωπιά.
Τ΄ αηδόνια θα τραγουδήσουν ξανά, Μυθιστόρημα, Επικαιρότητα 1989.
Αυτό το μυθιστόρημα της Ζουμπουλάκη ζωντανεύει την ανθρώπινη περιπέτεια σε μια περίοδο του τόπου μας σημαδεμένη με τα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα. Όταν το διαβάζεις αισθάνεσαι μια αγαλλίαση, γιατί διαπιστώνεις ότι υπάρχουν ακόμη ” Άνθρωποι”. Είναι ένα έργο που τοποθετείται στην ανάγκη του καιρού μας για περισσότερη κατανόηση, αγάπη κι ανθρώπινη ζεστασιά.
Περιμένοντας το Μάη, Μυθιστόρημα, Επικαιρότητα 1991.
Η Ζουμπουλάκη γράφει με την ειλικρίνεια της καρδιάς της. Βασικός της άξονας ο Άνθρωπος η Μοίρα του, ο Έρωτας και ο Θάνατος.
Στο έργο της αυτό αντικατοπτρίζεται η πραγματικότητα, όπου μέσα από το βαθύ πόνο διανοίγονται φωτεινά διέξοδα δικαιώνοντας την ουσία της ύπαρξης
Της ίδιας της ζωής μας. Ψυχή και σώμα στη δοκιμασία της αντοχής, στην πίστη της ελπίδας.
Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου μας συγκινεί και μας προβληματίζει. Και έχει το χάρισμα η συγγραφέας να καταγράφει τα γενόμενα με κρυστάλλινη διαύγεια, χιούμορ και ανθρωπιά.
Το κορίτσι του φεγγαριού, Μυθιστόρημα, Επικαιρότητα 1993.
Βασικός άξονας του μυθιστορήματος αυτού είναι η δυσλεξία που βασανίζει εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο. Φαίνεται πως η συγγραφέας έχει άμεση εμπειρία μ΄ αυτό το πρόβλημα και τις συνέπειές του.
Ωστόσο εκείνο που παρατηρεί κανείς είναι πως στο έργο της αυτό, παρουσιάζει μια πληρέστερη ωριμότητα στόχων και προσανατολισμών της σύγχρονης πραγματικότητας, και επισημαίνει τον κίνδυνο της ανθρώπινης φθοράς και την ανάγκη να επιστρέψουμε στις γνήσιες πηγές της ανθρώπινης ευτυχίας.
Με τον άμεσο, γεμάτο ευγένεια και χιούμορ, ανθρώπινο τρόπο που εκφράζεται η συγγραφέας, γεννιέται μέσα σου η ελπίδα πως δεν μπορεί παρά ο κόσμος να αλλάξει.
Εκείνο που απομένει από το διάβασμα αυτού του βιβλίου, είναι η ζωηρή εντύπωση πως έζησες πολύ καιρό στον καθαρό αέρα ενός απάτητου βουνού και κατεβαίνοντας από κει βαφτισμένος στην κολυμπήθρα μιας ψυχικής καθαρότητας, είσαι έτοιμος να ξορκίσεις μι για μπάντα όλες τις βρωμερότητες του κόσμου τούτου.
Το βιβλίο διαβάζεται από μικρούς και μεγάλους.
Πάθη και Παθήματα ενός Δημιουργού, Μυθιστόρημα, Επικαιρότητα 2001.
Σ΄ ένα κόσμο αντιφατικό όπου οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολες, η συγγραφέας επισημαίνει και πάλι τον κίνδυνο της φθοράς.
Στο έργο της ψυχογραφεί τον καλλιτέχνη δημιουργό με τα πάθη του, τις
αδυναμίες του και τα παθήματά του.
Ο ήρωάς της, αυτή τη φορά είναι ένας απροσάρμοστος, ασυμβίβαστος στα σημερινά δεδομένα ζωγράφος, που βασανίζεται σαν κολασμένος όταν προσπαθεί να απομακρυνθεί από το καβαλέτο. Νιώθει χαμένος, δυστυχής και ανήμπορος να κάνει κουμάντο στην καρδιά του και τα ένστικτά το.
Ξημεροβραδιάζεται μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά του με το πινέλο στο χέρι και αγωνίζεται να μην καταποντιστεί στο χάος της σημερινής καταναλωτικής κοινωνίας, προσπαθώντας να διατηρήσει την ομορφιά του απλού ανθρώπου και δημιουργού η οποία πηγάζει μέσα από την ψυχή του.
Η Ζουμπουλάκη έχει το χάρισμα της αφηγηματικής αμεσότητας και τη δυνατότητα να εισχωρεί βαθιά στον ψυχικό κόσμο των ηρώων της.
Το μυθιστόρημα αυτό είναι μια μαρτυρία της εποχής μας γραμμένο με χιούμορ και ανθρωπιά.
Σε μια μέρα μόνο!, Διηγήματα, Επικαιρότητα 2001.
Σε μια σειρά από δώδεκα διηγήματα βιωμένα από τις ατέλειωτες καθημερινές περιπλανήσεις. Η Ζουμπουλάκη μας περιγράφει με το χαρακτηριστικό, γεμάτο χιούμορ και ευαισθησία τρόπο που εκφράζει τις τραγικές μα και θαυμάσιες στιγμές που ζει ο άνθρωπος καθημερινά.
Εικόνες της καθημερινότητας με τις ελπίδες, τις ψευδαισθήσεις, τους καημούς και τις απογοητεύσεις, είναι δοσμένες έτσι που μας συγκινούν βαθιά και μας προβληματίζουν.
Διαβάζοντάς τα ζεις, παίρνεις δύναμη και συμμετέχεις στις δοκιμασίες του καιρού μας.
Αν θέλαμε να συνοψίσουμε το κύριο χαρακτηριστικό του έργου της Δημητρίας Ζουμπουλάκη θα λέγαμε τη λέξη αγάπη. Αγάπη και προστασία για τον συνάνθρωπο, για τη φύση, για το σύμπαν ολόκληρο. Γιατί όπως η ίδια πιστεύει μόνο με την αγάπη, την κατανόηση και την αλληλεγγύη μπορεί ο κόσμος να γίνει καλύτερος.